سایت رسمی سردار شهید علیرضا ناصریسردار شهید سید محمد نژاد غفار مسوول تدارکات لشگر ۷ ولیعصر (عج) |

پرچم عروج انسان به بام معنویت که امروز در گوشه و کنار دنیا برافراشته می شود , در حقیقت پرچم امام ما و شهیدان اوست.

ارسال دیدگاه

سوابق و فعالیت‌ها

دفتر خاطرات شهید

_____ «بسم الله الرحمن الرحیم» _____
سلام بر همه مجاهدین راه خدا که از دستورات الهی بدون هیچگونه عذر و بهانه ای اطاعت و جانفشانی می کنند و سرانجام در راه خدا به شهادت می رسند.
سلام و درود خداوند به رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی فرزند پاک امام حسین ( ع ) و پرچمدار مبارزه با ظلم و استکبار در عصر حاضر، سلام و درود بر آن مجاهد نستوه که شب و روز ، یک لحظه از یاد خدا غافل نیست. کما این که مسئولیت سنگینی بر دوش دارد.
سلام و درود خدا بر ملت مسلمان ایران که از این مصیبت ها و گرفتاری ها خسته نشده و نمی شوند. امیدوارم که خسته نشوند تا انقلاب خود را به جهانیان صادر نمایند.
خدایا! به ما آنچنان قدرت و توفیقی عطا فرما تا هر کاری که انجام می دهیم تنها و تنها در راه تو و برای رضای تو باشد!
خدایا! تو را شاهد می گیرم و باز هم تاکید می کنم که هدف من فقط و فقط حرکت در مسیر مورد خواست و رضایت تو و انجام وظیفه بوده است!
الهی! بارها العفو گفته ایم، پس بحق خوبان درگاهت از خطاها و گناهان ما در گذر و قلم عفو بر روی گناهان و بدی های ما بکش!
شهید شدن آرزوی من است و از خدای خود می خواهم به جز شهادت در راه خودش، مرگم را قرار ندهد زیرا هیچ مقامی بهتر و بالاتر از شهادت نیست!

تاریخ هزاره ها را به انتظار یک ابر مرد، در کنار رود انسانیت خمیازه می کشد. اما، جنگ هشت ساله ما پر بود از مردهایی که جوان نشده ابر مرد می‌شدند. آن روزها روزهای بیداری تاریخ از خوابی گیج و کهن بود.
چه زود بزرگ شد و قدم به انشعاب گیج خاک نهاد. کودکی اش را به خاطر ندارم. شاید بلوغ ذهنی ام هیچ باشد یا مغاک های اندیشه ام پر از هذیان فراموشی باشد؛ اما تمام بلوط هایی که بر سینه ی ستبر زاگرس روییده اند، هنوز هم اشک ها و لبخندهایش را به یاد دارند. و به یاد دارند که چگونه در سکوتی که تنها نسیم آن را وزن می کرد، بر سینه خاک هبوط کرد و همپای صمیمیت درخت ها و ترنم آوای پرندگان رشد کرد و بالید. بر گرده صخره های سترگ گام نهاد و دور دست را کاوید. در زلال آبشارها وضو ساخت، بر آب سجده کرد و به تمام روشنایی ها ایمان آورد. طراوت را از آب، استواری را از کوه و راست قامتی را از سرو آموخت.
... وسیع بود، وسیع تر از چراغانی آسمان و مثل ماه در وسعت عشق شناور می شد. روی دوش ستارگان پا می گذاشت و از کهکشانها بالا می رفت. دنبال بی کرانه ای بود تا در بلوغ آن سرشار بودن و رها بودن را فریاد کند. می خواست اوج ها را درنوردد. او دریافته بود و می دانست که اگر از ذهن مرداب ها و پریشانی نیزار ها بگذرد و مجنون وار از سینه کش خاکریزهای مه آلود بالا برود به "جزیره بهشت " و "دیار آرمانی" خویش خواهد رسید.
و اکنون دیری است که او از آن اوج می بیند و ما نه می بینیم و نه می شنویم و تاریخ باز هم کنار حوصله زمان، به انتظار، خمیازه می کشد.