کمک به مجروحین

(روایتی از تظاهرات مردم انقلابی خرم آباد و تصرف هنگ زاندارمری در تاریخ ۲۳ بهمن ۱۳۵۷)

تیراندازی ها قطع شد. صدای رگبار نمی آمد. بچه های انقلابی ژاندارمری را گرفتند. چند نفری از دیوار بالا رفتند. لته های آهنی در رو به جمعیت باز شد. همه ی مردم خرم آباد ریخته بودند به خیابانها. زخمی ها افتاده بودند و از درد به خود می پیچیدند. علیرضا بچه های انقلابی را هدایت می کرد که مواظب باشند. مواظب خودشان و مواظب مردم. مبادا آسیبی به کسی برسد.
سیل جمعیت، عین آبی روان و پرخروش، به داخل ژاندارمری سرازیر شد. هر چه پیش رو داشتند، زیر دست و پایشان له شد. درب اسلحه خانه را از جا کندند. اسلحه و ادوات جنگی موجود در انبارهای هنگ ژاندارمری را برداشتند. برخی برای مقابله با نیروهای حکومتی که به مردم تیراندازی می کردند و عده ای هم، غنیمتی می دانستندکه نباید از آن گذشت.
علیرضا با این که جزو اولین نفراتی بود که به اسلحه خانه رسیده بود و ژاندارمری را تصرف کرده بودند؛ اما نگاهش به زخمی ها بود، به تیراندازی هایی که ممکن بودکار دست مردم بدهد. توجهی به غنیمت و اسلحه و فشنگ و مهمات نداشت؛ پا به پای مددکارها به زخمی ها و مجروحین می رسید و کمک می کرد تا پیکرهای نیمه جان، زودتر به بیمارستان برسند. بعد از سقوط کامل ژاندارمری، همراه مجروحین به بیمارستان رفت و در آنجا پیگیر کار درمانشان شد.

راوی: موسی بهادری – پسر عموی شهید

منبع: کتاب «ناصر لشگر» – زندگی نامه و خاطرات سردار شهید علیرضا ناصری

www.shahidnaseri.ir
۴۰۰/۰۸/۰۹